Noem mij bij mijn ware namen
Zeg niet dat ik morgen zal vertrekken,
want vandaag zelfs kom ik nog steeds aan.
Kijk diep: ik arriveer met elke seconde:
in de knop aan een lentetak,
als jong vogeltje met tere vleugels,
zingend in mijn nieuwe nest,
als een rups in het hart van een bloem,
als een juweel zich verbergend in een steen.
Ik blijf steeds komen om te lachen en te huilen, te vrezen en te hopen.
Het ritme van mijn hart is de geboorte en de dood van al wat leeft.
Ik ben het eendagsvliegje dat op het wateroppervlak transformeert en
ik ben de vogel die, als de lente komt, precies op tijd is om het vliegje op te eten.
Ik ben de kikker die fijn rondzwemt in de heldere vijver en
ik ben de slang in het gras die stil nadert en zich met de kikker voedt.
Ik ben het kind in Oeganda, vel over been, mijn benen dun als bamboestokjes en
ik ben de handelaar, die dodelijke wapens verkoopt aan Oeganda.
Ik ben het twaalfjarig meisje, vluchtelinge in een kleine boot,
dat overboord springt, na verkracht te zijn door een zeerover.
En ik ben de zeerover, mijn hart nog niet in staat tot liefde en inzicht.
[...]
Mijn vreugde is als de lente, zo warm dat zij bloemen doet bloeien langs alle paden van het leven.
Mijn pijn is als een rivier van tranen, zo vol dat zij de vier oceanen vult.
Noem me bij mijn ware namen
zodat ik al mijn huilen en lachen tegelijk kan horen,
zodat ik kan zien dat mijn vreugde en pijn één zijn.
Alsjeblieft, noem me bij mijn ware namen,
zodat ik kan ontwaken,
opdat de deur van mijn hart open kan blijven,
de deur van mededogen.
Mei 2015, vertaald ter gelegenheid van de voorjaarsretraite
door Peter van Hooft
Voor mijn zussen.
Gedurende het voorjaar van 2015, leidde ik een retraite in Gent rondom mededogen.
We lazen o.a. een gedicht van Thich Nat Hanh: Call Me by My True Names.
Voor die gelegenheid heb ik een vertaling gemaakt, die ik ook als eerste blog op deze site wilde plaatsen.
Voor allen die de kracht hebben het belang van mededogen nog boven dat van rust en inzicht te plaatsen.